کد مطلب:124491 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:128
نامه ی امام حسن در پاسخ تسلیت
[51]-416- طوسی رحمه الله با سند خود از محمد بن مسلم، از امام صادق علیه السلام نقل كرده است:
[ صفحه 318]
گروهی از اصحاب [امام] حسن بن علی علیه السلام به او نامه نوشتند و در مرگ دخترش، به او تسلیت گفتند. و آن حضرت در پاسخ آنان نوشت:
اما بعد، نامه ی تسلیت شما رسید، و من آن را به حساب خدا می گذارم تا تسلیم تقدیر، و بردبار در آزمون او باشم، و اگر مصائب و پیشامدهای ناگوار مرگ عزیزان - محبوبی كه بسیار پرسان حال ما بودند - و برادران - با محبتی كه بینندگان خود را خوشحال و دیده ها را روشن می كردند - ما را دردمند و آزرده كند، [این هشدار و پند را دارد كه ببینیم] روزگار، آنان را گرفت و مرگ، بر سر آنان فرود آمد. آری، بازماندگان خود را گذاردند و مرگ، آنان را برد، و اینك در سپاه مردگان در جوار هم - بی آن كه منزلت هم جواری، و نماز و دید و بازدید، و دیدار ناشی از همسایگی داشته باشند - افتاده اند. تن های آنان از خانواده ی خود دور، و از صاحبانش تهی است، و [دوستان و] برادران، بی تاب اند، و من چونان منزل و آرامگاه ایشان ندیده ام؛ خانه های [تنگ و تاریك و] هراس انگیز، و خفتگانی كه در آن جاها خفته اند و از خانه ی انس خود بیرون شده اند. آری [دخترم نیز] بدون ناراحتی، از خانه ی انس خود جدا شد و آن را به بلا سپرد، و او كنیز مملوك خدا بود كه راه رفته را پیمود؛ راهی كه پیشینیان آن را پیمودند، و زود است كه دیگران نیز بپیمایند. والسلام. [1] .
[ صفحه 318]
گروهی از اصحاب [امام] حسن بن علی علیه السلام به او نامه نوشتند و در مرگ دخترش، به او تسلیت گفتند. و آن حضرت در پاسخ آنان نوشت:
اما بعد، نامه ی تسلیت شما رسید، و من آن را به حساب خدا می گذارم تا تسلیم تقدیر، و بردبار در آزمون او باشم، و اگر مصائب و پیشامدهای ناگوار مرگ عزیزان - محبوبی كه بسیار پرسان حال ما بودند - و برادران - با محبتی كه بینندگان خود را خوشحال و دیده ها را روشن می كردند - ما را دردمند و آزرده كند، [این هشدار و پند را دارد كه ببینیم] روزگار، آنان را گرفت و مرگ، بر سر آنان فرود آمد. آری، بازماندگان خود را گذاردند و مرگ، آنان را برد، و اینك در سپاه مردگان در جوار هم - بی آن كه منزلت هم جواری، و نماز و دید و بازدید، و دیدار ناشی از همسایگی داشته باشند - افتاده اند. تن های آنان از خانواده ی خود دور، و از صاحبانش تهی است، و [دوستان و] برادران، بی تاب اند، و من چونان منزل و آرامگاه ایشان ندیده ام؛ خانه های [تنگ و تاریك و] هراس انگیز، و خفتگانی كه در آن جاها خفته اند و از خانه ی انس خود بیرون شده اند. آری [دخترم نیز] بدون ناراحتی، از خانه ی انس خود جدا شد و آن را به بلا سپرد، و او كنیز مملوك خدا بود كه راه رفته را پیمود؛ راهی كه پیشینیان آن را پیمودند، و زود است كه دیگران نیز بپیمایند. والسلام. [1] .
[1] امالي:202، ح 345.